en ikke weg ...

Daar stond ik dan op de lucthaven zoekend naar de vlucht richting Madrid om vervolgens via Lima (Peru) door te reizen naar mijn eindbestemming La Paz in Bolivia. Niettegenstaande de vele vraagtekens was ik innerlijk vrij rustig. Ik was er klaar voor.
Nen dikke kus en enkele knuffels aan het uitwuifcomite (merci om zo vroeg te komen) en ikke weg. Ik vatte deze reis aan in het gezelschap van Greet een andere vrijwilligster.
Aangekomen in Lima wachtte ons tientallen (om niet te zeggen honder) taxibestuurders ons op, whoooow, na veel gedrum zaten we uiteindelijk in een taxi die ons door de chaotische straten ( 8miljoen inwoners)van Lima voerden naar een hotel.
De vele raadgevingen en adviezen ten spijt was het een zeer vriendelijke heer, dankzij zijn tussenkomst kregen we zelfs 40 % korting op de (te dure) prijs in het hotel. Mijn achterdocht ebte weg en vertrouwen in de mensheid steeg.
De volgende ochtend met de bus richting La Paz (30uur bus) eerst nog een touristilleke en ikke terug weg. Na de schitterende woestijnen, het andesgebergte, de adembenemende panoramische zichten van de hoogvlakte, een mad-max achtige stad, het geweldige titicaca meer kwamen we aan de grens met Bolivia. Daar kwamen we voor een verdomd feit te staan nadat we onze stempels waren gaan halen bij het migratie en immigratiekantoor: DE BUS GING NIET MEER VERDER wegens de stakingen en blokkades tegen de regeringspolitiek in de arme voorstad van La Paz zijnde El Alto.
Daar stonden we dan mooi, amper begrijpend wat er gebeurde en geladen als een muilezel.
N a 4 uur wachten (ja, dat geduld heb ik verkregen door het werken met het loonprgramma Arno op het werk) besloten we samen met enkele andere Bolivianen om een klein busje te nemen. Dat het busje meer lawaai maakte dan een B-52 bommenwerper en het in België tien jaar geleden de technischkeuring niet zou doorstaan hebben namen we er maar bij. Ge kunt het u echt niet voorstellen. soit, wij dus met dertien anderen als sardinnetjes in dat busje met de bagage op het dak. Jawel mensen er was 1 koord rond de bagage!!! Dat de bestuurder onderweg een bord aanreed, het begon te gieten en we drie pasport controles passeerden maakte mijn gemoed er niet beter op. Aangekomen aan de blokkades (veelal bestaande uit vrouwen) konden we niet meer verder. (lap!) Alle dan maar tevoet met pak en zak als twee enige rijke blanke door de woedende en straatarme menigte. (een ideetje voor de vakbondsmensen die dit lezen voor de witte woede misschien)
Enfin na 2 km stappen kreeg een vrouw het erg benauwd. Dat ze last had van ademhalingsproblemen en hartkloppingen was geen verrassing gezien de spanning, inspanning en de hoogte (4100m). Een derde busje kwam ons ter hulp. Alles terug de bagage op het dak en ikke terug weg. Na vele omzwervingen door de straten, excuseer zandwegen met af en toe stenen zat er niets anders op dan terug te voet verer te gaan. De tijd tikte ondertussen verder en de zon ging gestaag onder wat wel een prachtig zicht opleverde van de lager gelegen stad la Paz maar mij op dat moment niet zoveel kon schelen. Uiteindelijk heeft een laaste busje ons naar onze eindbestemming gebracht met een vertraging van 13 uur. Met mijn tarzan-spaans had ik vernomen dat de mensen voor een nobele zaak streden. De wateraansluiting is er zo duur dat slechts 30% van de bevolking van El Alto zich dit kon permiteren. Wie ben ik dan om te klagen over dit ongemakje maar mijn Boliviaanse doop had ik wel gekregen.