Hop hop paardje in galop.

Zaterdag was ik klaar voor een nieuwe belevenis, ditmaal paardrijden. Sommige zullen nu hun wenkbrouwen serieus fronsen als ze dit lezen.
Net buiten de stad was "Range El Fuerte" de uitvalbasis van onze tocht door het gebergte naar een oude rotsormatie "Muela Del Diablo" (de duivelstand). Mijn geweldige kunde als paardrijder opgedaan twee jaar geleden in Het Wilde Westen (VS) met een soort muilezelachig beest (Star!) moest volstaan als ervaring. Ik veronderstelde dat deze trip toch gelijkaardig zou verlopen. Rustig dus. Welkom in Bolivia Frederik dacht ik wederom na de slechts twee minuten van spaanse instructies gekregen te hebben over hoe paardrijden. Met deze karige basisinformatie besteeg ik met een klein hartje het paard luisterend naar de naam My Way.
Gelukkig had ik mij goed ingesmeerd want ik bevond mij nu véél dichter bij de fel schijnende zon. Na een kwartiertje sukkelen waarbij "My way" meerdere malen om zijn as draaide begon het aardig te lukken. Het prachtige uitzicht van de in de kom gelegen stad La Paz maakte geleidelijk plaats voor een vruchtbaarder gebied. Na een uurtje paardrijden zeiden de letterlijke en figuurlijke cowboys dat we de tocht verder in galop zouden afleggen. Het strafste vanal is: het lukte wonderbaarlijk nog ook. Mijn achterste heeft het wel geweten.
Het was een intens gevoel om het paard in de hand te hebben. Minder heldhaftig ging het eraan toe bij het dalen en stijgen op de smalle rotsachtige padjes. Doch ook deze hindernissen kwam ik zonder kleerscheuren door.
Ik ben nog steeds geen paardenfluisteraar geworden maar het was wel genieten.
Na nog een welgesmaakte BBQ als afsluiter keerden we moe maar voldaan terug langs de rijke Zuidwijk en besefte ik maar al te goed dat niet iedereen hier evenveel kansen krijgt.

Ondertussen zijn mijn werkzaamheden met de straatkinderen gestart maar hierover volgende keer meer.