La Paz, één grote markt

Hier volgen enkele eerste indrukken van de dienstdoende doch niet officiële hoofdstad van Bolivia. La Paz is feitelijk een gigantische canön omringd door bergen met besneeuwde toppen met de Illimani als kroon. Het is alsof deze berg waakt over de stad. Door de klimatologische omstandigheden wonen de rijken onderaan (3700m) en de armen helemaal bovenaan (4100m).
Het stadsbeeld wordt gekenmerkt door de duizende kraamtjes (indrukwekkend)waarbij de verkoopsters (vooral traditionele Cholitas met hun kleurrijke klederdracht)hun waar aanprijzen. En maar hopen dat de mensen hun stalletje of jutte zak uitkiezen. Een lot uit de loterij echter. Ieder gebied heeft zo zijn eigen specialiteit. Een straat met verfproducten, kappers, ... Daarnaast is er een gigantische zwarte markt in namaak die naar westerse normen spotgoedkoop is. Ik kan me maar niet van de indruk ontdoen dat de overhied weinig onderneemt om dit te beletten. La Paz is geen mooie en propere stad meer, al tonen de Spaanse overblijfsels dat het dit ooit wel geweest moet zijn. Het is op z´n minst een bruisende, levendige en fascinerende stad door de kleuren, de mensen en de geuren. Echter ook minder aangename geuren van uitlaatgaasen (katalysator wat is dat?) en urine.
De straten wekken de indruk dat de hele bevolking er steeds tegelijkkertijd rond loopt. Ook zijn er velen die moeten scharrelen en bedelen om hun dag te kunnen doorkomen. Jonge kinderen met bivakmutsen smeken om je schoenen te mogen poetsen en loslopende honden vechten een verbeten concurentieslag uit met de armen om de restantjes uit de vuinishoop.
Het afgedankte Amerikaanse wagenpark, bijna uitsluitend bestaande uit taxis en busjes, probeert in het waanzinnig chaotisch verkeer al toeterend doortekomen. Liever zij dan ik (al ben ik geen referentie!!!) Het verkeersreglement tevergeefs maar hier telt een eigen ontwikkelde wegcode onder de bestuurders waarbij je als voetganger geen rechten hebt. Ik probeer steeds met een Boliviaan mee te glippen want de straatoversteken is een levensgevaarlijke opdracht. Busjes stoppen waar je maar wilt op hun route daar bushaltes niet bestaan. Luidkeels roept er iemand vanuit zo´n busje naar de menigte op straat wat de route is want door de hoge graad van analfabetisme kunnen velen niet lezen wat erop de busjes staat. Het zal je beroep maar wezen een ganse dag, routeafroeper!
Een grappig zicht is ook dat sommige verkeerslichten manueel bediend worden door agenten (zal er een foto van proberen te nemen). Door de verwestering van de stad zijn er natuurlijk ook zeer veel gelijkenissen al is niet iedereen het hierover met mij eens.
Niettegenstaande de drukte en het gebrek aan groene plekjes hangt er een "a laise" sfeertje in de lucht die het aangenaam vertoeven(haha) maakt.