Snobfilosofie

Een vraag die me meermaals gesteld wordt door (ex)-straatkinderen is de waarde van mijn spullen. Zo ook van Gustavo, 15 jaar en drager van kapotte schoenen "Federico, hoeveel kosten uw sportschoenen?" Gegeneerd doch eerlijk antwoord ik hem voorzichtig over de prijs. "En hoeveel dollar is dat dan?" Is dan steevast hun repliek.
In Belgie was ik geneigd om te zeggen dat geld niet gelukkig maakt, als ge maar blij zijt met alles wat je hebt en doet. Na mijn eerste weken Bolivia ben ik daar niet zo zeker meer van. Wat is rijk en arm en waar ligt de grens? Zie je zijn gelaatsuitdrukking al van Gustavo (15 jaar en drager van kapotte schoenen) wanneer ik zou zeggen: "Gustavo, weet je, geld is niet alles in het leven." Makkelijk gezegd zal hij dan denken maar dan lig je van ellende niet op straat bedelend om hooguit een aalmoes. Nee met deze snobfilosofie hoef je bij de kids niet aan te komen. Natuurlijk zijn hier ook rijken met terreinwagens en Italiaanse driedelige maatpakken die met afgewende blikken een Boliviano in de uitgestoken hoed werpen en dan door sjesen. Hoe dan ook deze jongeren/kinderen hopen op iets meer dan te overleven, dan de goot met zijn nefaste verleidingen en ellendige uitlaatgassen.
FUNDATION LA PAZ probeert deze straatjongeren via een programma dat bestaat uit vier fasen terug een toekomst te geven. In de derde fase werk ik er drie dagen in de week als een soort opvoeder. De eerste weken bestonden vooral uit observeren. De volgende uit het begeleiden van de mannen, stimuleren en motiveren bij hun school- en werkactiviteiten en het organiseren van allerlei creatieve , sportieve en educatieve activitieten. Door de financiële slagkracht via de GROS (gemeentelijke ontwikkelingsraad van Meise) en jeugdhuis Knodde kan ik er ook structurele veranderingen verrichten.
In de laatste fase van hun programma gaan de jongeren (nu 14 gasten) begeleid wonen. Op de bovenste verdieping van dat door houtworm aangevreten huis verblijf ik. Een leuke boel!!! Het bevindt zich in het centrum van de stad meer bepaald in de oude koloniale wijk. Een vergane oude glorie welliswaar.
De overige twee dagen zet ik me in als sportinstructor (lees: vooral voetbal) bij MENDEZ ARCOS. Dit is een tehuis waar ex-straatkinderen en weeskinderen verblijven en er tevens een vak als electricien of automechanieker kunnen aanleren. Ondanks het feit dat ik er hijgend als een bomma van negentig jaar bijloop is het een zaligheid om met deze enthousiaste jongeren te mogen werken.
Zie je ze hollen in groen/witte uitrusting (gracias Birgen en KFC Meise) achter een bal (gracias jeugdhuis Knodde) onder een wolkeloze hemel en helder zonlicht met hun eeuwig "Mendoza" lachje... toch nog een rijke gedachte he.