lunes, junio 20, 2005

NIEUW ADRES

FREDERIK SEGAERT
NESTOR MORALES 1355
LA PAZ
BOLIVIA

PS indien iemand de laatste maand nog iets gestuurd heeft op het oude adres laat het me dan per e-mail weten.

Gasoorlog II : Bolivia in diepe crisis

Ka-boem Ka-boem !!! Als een flamingo bleef ik verrast en stoïcijns op één been staan nadat op enkele meters van mij heen dynamietstaven ontploftten met een geluid alsof het onweerde en die mijn atomen herschikte en denken onmogelijk maakte. Maar wie dacht er de voorbije weken, die bijgeschreven zullen worden in de geschiedenisboeken, wel helder?
WAT GING ER DOOR HET HOOFD van de onvermurwbare demostranten die drie weken lang de toegangswegen naar de steden hardnekkig blokkeerden met stenen, boomstammen en dergelijke? Met als gevolg daarvan er een ernstig voedsel-en brandstof tekort onstond; surrealistische rijen voor brood, prijzen stegen met de dag, winkels en bedrijven gingen faillit, investeerders mijden Bolivia, de toeristenbranche diende iedere dag nieuwe afzeggingen te slikken en na het negatief reisadvies van westers landen was en is de schade niet te overzien, scholen bleven dicht, vervoer werd schaars, winkels hielden de rolluiken neergelaten bij gebrek aan koopwaar en angst voor plunderingen, zelfs de voetbalcompetitie werd stopgezet.
WAT GING ER DOOR HET HOOFD van de arme opstandige inheemse bevolking (indianen) die na 500 jaar uitbuiting en racisme door de kleine rijke elite die afstammen van de vroege kolonisten de stad in een houtgreep hielden door hun stakingen, marsen en betogingen die ontelbare mensen op de been brachten? Ze brachten het land in rep en roer.
WAT GING ER DOOR HET HOOFD van de boeren en mijnwerkers die hun land en berg achterlieten en zo hun gezin het brood uit de mond spaarden? Soms liepen ze meer dan 200 km, alsof er een nieuwe goldrush aangebroken was, om hun ongenoegen en wantrouwen in de hoofdstad te uiten. Van vreedzame protesten naar een grimmig sfeertje en soms her en der barbaarse toestanden (ruiten sneuvelden, infratructuur moest eraan geloven, straatgevechten).
WAT GING ER DOOR HET HOOFD van de politie die hun koelbloedigheid moesten bewaren om een veldsleg zoals in 2003 te vermijden toen er bijna 100 doden vielen? Met traangas en waterkanon hielden ze de menigte, die besmet waren met het razernij virus, in bedwang (14 gewonden en 2 doden) . Het onderscheppen van 14 vrachtwagens vol dynamiet, geloof het of niet, was een dubbeltje op zijn kant.
WAT GING ER DOOR HET HOOFD van de twee kolonels die een staatsgreep wouden plegen? Deze hebben alvast de tijd om erover te denken in de gevangenis.
WAT GING ER DOOR HET HOOFD van de radicale populistische leiders van de oppositie die met hun opruiende schreeuwerige krantenkoppen taal en revolutionaire drang tegen het neoliberale beleid er prat op gingen eerlijk te zijn? Doch tegelijk mensen dwongen om deel te nemen op straffe van ontslag uit hun treurige beroepen.
WAT GING ER DOOR HET HOOFD van de in lompen gekleede bedelaars en straatjongeren die zich met nog minder dan de kruimels dienden tevreden te stellen?
WAT GING ER DOOR HET HOOFD van de president die de hondstaak had dit verdeelde land(sociaal, economisch, geografisch, cultureel,...) te besturen? Als een verdwaasd boksertje die zojuist is uitgeteld in de ring waarschuuwde hij het land voor een burgeroorlog en nam gedesillusioneerd ontslag nadat zijn pogingen om paal en perk te stellen aan de opstanden mislukten. De nieuwe president schreef direct vervroegde verkiezingen uit. Al is dat voor velen niet de oplossing want ze strijden voor de herverdeling en nationalisering van gas en niet om de ene sjoemelende clown te vervangen door een andere. Ze hebben al zoveel regeringen en presidenten zien komen en gaan maar de armoede blijft de enige constante (70 per. leeft onder de armoede grens). Nadat in vorige tijdperken de opbrengsten van goud, zilver en tin naar het buitenland gingen verdwijnen nu ook de winsten van gas en olie in de zakken van Amerikaanse en Europeese oliegiganten. Corrupte presidenten, of eerder marionetten, sloten ermee weinig gunstige contracten af (weinig belastingen) en verrijkte zich als enige Boliviaan kolosaal. Waar hebben we het nog meegemaakt dat de oliemultinationals de einlijke machthebbers zijn in de wereld???
WAT GING ER DOOR HET HOOFD van de inwoners uit het rijke departement Santa Cruz , waar de belangrijktste gasvoorraaden zich situeren? Deze eisen autonomie en zijn pleitbezorgers van juist wel privatisering en de instroom van buitenlands kapitaal en kennis. Ze zijn al even intollerant en solidair als vele vlamingen met de economische minder gunstige regio Wallonië ... al lijkt de splitsing B-H-V wel kleuterspel hiertegen.
WAT GING ER DOOR HET HOOFD van de kerkleiders en internationale gemeenschap? Blijkbaar weer niet veel. Het zou hen nochthans sieren Bolivia meer dan ooit te steunen in deze tijden van sociale onrust.

Het schrijnende is dat Juan-met-de-pet de dupe zijn van dit alles. Al decenia lang zijn ze de omgekeerde dans van Echternach aan het uitvoeren. (1 stap vooruit - 2 stappen achteruit). De mensen zijn het moe en het geduld is op. Het land krijgt wel schuldenkwijtschelding (G8) maar als intussen buitenlandse multinationals de rijke ondergrond blijven plunderen, worden Juana-met-de-bolhoed en Juan-met-de-mijnwerkershelm daar dan beter van???
Ook al bestaan er geen kant-en-klare oplossingen voor deze complexe explosieve situatie toch hoop ik dat HET GEZONDE VERSTAND IN AL DEZE HOOFDEN TERUGKEERT voordat het straatarme Andesland verder wegglijdt van een gas- in en bananenrepubliek.
Temidden van dit alles gaat het dagelijks leven voort. Plannen worden opgesteld en geanuleerd. Niettemin bracht het werken met de kids, de toekomst van dit land, een optimistische noot in het concert van ellende van die dagen.
Hoe Bolivia morgen zal ontwaken is voor iedereen een groot vraagteken?

Et voila, nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte. Ciao-Ciao en het ga me hier goed.

lunes, junio 06, 2005

Stairway to heaven.

Ergens in de verte sloeg een kerkklok. Ik dacht dat ik de enige was die hem hoorde, want niemand anders gaf daar blijk van, of leek zelf maar van tijd te hebben gehoord. Niets wees erop dat iemand wist dat de enentwintigste eeuw aangebroken was en al meer dan 5 jaar voorbij was. Aan hun manden, kleren, werktuigen en ezels viel zelf niet af te lezen dat de renaissance was gekomen en voorbijgegaan of dat er verlangend naar werd uitgezien.
Achocalla heet dit bijna ingedommeld plaatsje zo´n 20 km verwijderd van La Paz, waar over de zanderige stegen tussen de huizen, lage struikgewas en beekjes in varkens, kippen en schapen door elkaar kuieren en tussen de elektriciteitspalen waslijnen worden gespannen. Het is er zo vredig. Zo ontzettend vredig.
Dit schilderachtig decor vormt sinds kort de achtergrond voor mijn voetbaltrainingen aan een bende gibberende en giechelende meiden en een duimzuigend jongentje aan mijn broekspijp. Enkele oudere mannen kijken van achter de zijlijn maar grimmig naar mij. Dat ze deze emancipatie revolutie nog moeten meemaken. Al merk ik uit eerste hand het belang van deze integratie. Een klein oud vrouwtje dat zo van het omslag van de National Geographic lijkt te zijn gestapt kijkt daarentegen geamuseerd en triomfantelijk. Dat ze dit nog mag en kan meemaken.
De fabelachtige schoonheid is in fel contrast met het verbeteringsgesticht "Therapy Baronnes" waar ik eens in de week de sportactiviteiten verzorg. (tenzij de nationale ploeg komt aankloppen neem ik geen nieuwe projecten meer aan !!!)
De duifgrijze kazerneachtige afgetrapte guurheid deed me direct denken aan de film "Sleepers". De tekenen van verval en verwaarlozing zijn allomtegenwoordig; los in scharnieren hangende verveloze deuren, gaten en barsten in de gekalkte muren, fraaie witte stopcontacten hangen los aan een draad, vochtvlekken vormen een triestig mozaïk, naar schimmel en stof ruikende kale,kille kamers met slechts een bleek peertje aan het plafond en buiten schilfert reeds de ooit onder de ramen aangebrachte vrolijk gekleurde vlakken. Er is nergens gras of een boom te bespeuren, alleen gebarsten grijze beton.
De directeur ervan keek op van zijn papieren en zijn bril zakte van zijn neus. Hij wreef in zijn met brillantine opzij gekamde haren en wenste me met enig cynisme succes toe. De wegkwijnende kamerplant, dacht ik, hij had nog geen vlieg kunnen doodslaan in zijn toestand. Apropos, de "stoute jongens" in hun tot op de draad versleten kleren zijn geen haaien maar vreedzame dolfijnen die uitkijken naar een nieuwe kans in een land waar kansen gering zijn. Ik zou echter deze ontmoetingen voor geen goud willen missen want we liggen er om de haverklap dubbel van het lachen.
Het lachen was m´n metgezel vergaan in de tweede berghut toen de hoogteziekte hem te grazen nam tijdens de beklimming van de berg "Huayana Potosi" (6088m!!!) Het walhallah van elke berg-liefhebber.
Voor dag en dauw, in het ijskoude duister van 1 uur ´s nachts en uitgerust met het nodige materiaal (o.a. thermisch pak, ijshouweel, veiligheidskoorden, voetkrammen, koplamp, alpaca-muts, twee paar kousen en wanten, een dammarke en veel slechte chocolade) vertrok ik nog enkel met de gids door sneeuw naar de top. Dankzij de bijna volle maan was het nog zo licht dat we de sproeten op elkaars neus konden tellen. Na 5 uren van zwoegend, inspannend en werktuigelijk geklauter door de ijskou en tegen de wind in optormend stond ik oog in oog met de laatste immense ijsmuur (300m al leken het er wel 3000). Bij elke stap die gepaard ging met een uiterste krachtinspanning leek het of de top steeds mijlenver van mij weg liep.
De beloning op de top was een temperatuur van -23 graden en een naamloze vreugde die in mij opwelde, van het soort dat alleen een krankzinnige inspanning teweegbrengt. Als klap op de vuurpijl kleurde de horizon rood en kort daarna verscheen de zon. Ik liet me hypnotiseren door de skyline voor en achter mij en kon praktisch de hele wereld zien. Mijn bruine ogen waren nog dagenlang gecharmeerd en vol verbazing van deze puurheid.
Op de terugweg ´s nachts reed de jeep met de lichten uit, dwars door de velden heen om zo de blokkades (steenwerpers!) te ontvluchtten. Maar over de penibele toestand, de chaos, protesten, marsen en betogingen die de hele stad en land lam leggen vertel ik de volgende keer meer.

Vanwege den andinist, die de lekkere chocolade mist.