Gentlemen-sjotters

Het is 7 uur en de wekker gaat. De volgels zingen dat het een lieve lust is. Ik zwiep mijn arm naar het klokje, maar mis. De wekker staat net buiten mijn bereik, in wakkere toestand ken ik mijzelf blijkbaar beter. Piep-piep-piep…ik, de gebrevetteerde slaper, moet wel in beweging komen om het scherpe lawaai uit te slaan. Mijn laffe ik is altijd eerder wakker dan de held. – Ach blijf toch liggen…ze zullen toch ook telaat komen. – Allé, sta op!!! Als jij zelf al telaat komt wat voor voorbeeld ben je dan.
Ik voel de vermoeidheid uit mijn frêle enkels op stijgen naar knieën en verder. En terwijl ik mijzelf overeind hijs, dringt vaag tot mij door waaraan ik dit krampachtig lichaam te danken heb.
Onder de melkwitte wolken en op een hoogte van liefst 4000 speelden we op een erbarmelijk grootveld bij vlagen geweldig frivool voetbal. Halverwege de wedstrijd en in het schelle licht van de zon die zijn hoogste stand had bereikt liep ik reeds uitgeput als een astmatisch puffend paard au bain mairie te stoven…moest mijn uiterste best doe om overeind te blijven…maar opgeven komt tegenwoordig in mijn woordenboek niet meer voor. De tegenstanders stoven furieus op mij af als beren op honing. Ze staarden zich blind op deze gringo en gaven het volle pond, getuigen hiervan zijn mijn blauwe benen. Met geniale bewegingen wouden ze mij voor schut zetten. Doch in het stoemelings scoorde ik de winninggoal terwijl de zweetdruppels op mijn voorhoofd een waterval vormden …en won zo het respect van de ploegmaats. Als ze je door de benen spelen, hoor je dit nog maanden! Maar als ik ze op hun plaats zet, krijg ik wel respect. Dan beseffen die gasten dat dit ook mijn territorium is. Het gaat om respect op straat en met voetbal dwing je dit af.
Niet de overwinninggoal maakte me zo fier als een pauw alswel dat ik dankzij de voetbal hun vertrouwen won en hen hierdoor op andere terreinen kan helpen. Dat het dankzij de sport is dat ik deze schoenpoetsers verzameld heb. Dat ze zich niet murw laten slaan door berusting maar zich als het ware in een soort van syndicaatachtige organisatie avant la lettre verenigen. Er is nog veel werk voor de boeg maar de voldoening die ik haal uit dit nieuw project compenseert ruimschoots mijn ongemakkelijk ochtendlichaam.
Onze ploeg is een bont allegaartje van bizarre types: eentje ziet eruit als een kloon van Eddy Wally, een andere zijn aftershave waarmee hij zich besprenkelt stinkt naar wc-eend, de jongste heeft grappig piekhaar, de oudste kerstmannetjeswangen, de middelste loopt erbij met drie eenzame tanden, de kleinste met een reusachtig eivormig hoofd, de grootste met een enorme boshaar die als een onafhankelijke entitiet op de kruin van zijn hoofd balanceert waar blijkbaar de wetten van de zwartekracht niet gelden, de magerste spreekt een paar vlaamse woordjes (suppergrapig natuurlijk), de zwaarste heeft een echte Chavez-snor, de liefste maar één broek, de grappigste een lege bovenkamer, de lelijkste een enorme dosis voetbaltalent, de slimste een drankprobleem, de keeper vijf kinderen, de grappigste ogen als glazige eieren, …, en ikzelf een pijnlijk ochtendlichaam.
Maar allen zijn het de crème de la crème van gasten met een eeuwig durende glimlach. Ik prijs me gelukkig om met hen te kunnen werken, een gevoelsding van jongens onder elkaar, je moet het aanvoelen het straatleven. Tijdens de week poetsen ze dagelijks het schoeisel van zakenlui op straat. Hun gelaat steeds verborgen onder hun bivakmuts waardoor ze zo sterk op elkaar lijken dat ik ze niet uit elkaar kan houden. Zaterdag in de schemering van de ondergaande zon trainen we gretig op een troosteloos bouwvallig betonnen straatpleintje in El Alto, ingeklemd tussen de rotzooi en huizen die als adelaarsnesten tegen de rotswanden zijn genesteld. Daags nadien lopen we ons de longen en de ziel uit het lijf voor een eervolle overwinning tijdens het kampioenschap. Als het lukt volgen een week lang de roes en de heroïsche verhalen op straat onder de honderden schoenpoetsers … bij verlies kijken we reikhalzend uit naar een revanche de week nadien.
Ofschoon ze leven van de hand in de tand betekenen de hellingen in de verte nu meer voor mij dan alleen maar een stukje armoede.

Hoe het met mijn andere proyecten gaat (renovatie van het sportveldje bij Therapio Varones, vakantieprogramma bij Mendez Arcoss, olympisch sportweekend in een tehuis in de Yungas, …) hoor je volgende keer.
Zalige groetjes nog aan allen uit "den Bolivie"