Tour-de-force ¿!*.?#:"

Tot overmaat van ramp bleek de keuken ook nog een soort apocalyptische nachtmerrie te zijn. Het vruchhtbare mekka van honderden zoniet duizenden wriemelende ongedierten die welig tussen het rottend schrijnwerk in het rond kropen. Daarbovenop vulde een scherpe schimmelgeur de kleine keuken. De lucht was er zo vochtig dat er vissen hadden kunnen rond zwemmen. Ook de vloer was versleten, oneffen door de vele voeten die er in de loop der jaren overheen hadden gelopen.
Kortom de onhygiëne trof me als een slag in het gezicht.
Hoe dit in godsnaam mogelijk was laat ik me in het hiernamaals nog eens uitleggen want elke seconde werd nu aangewend om de plannen bij te sturen. Het oorspronkelijk plan bestond erin om het sportveldje van het rehabilitatie (verbeterings) centrum Therapia Varones waar ik sportles geef op te kalvateren. Na de herbudgetering, diep gepeins en vele ditjes en nog meer datjes besloten de directeur, een handige man met wie ik goed kan opschieten, en ikzelf om de werkzaamheden samen met de kids uit te voeren. De uitgespaarde loonkost gebruikten we zo om alsnog de onappetijtelijke kookruimte en de eetzaal grondig te renoveren. En zo geschiedde…
Onder het gekoer van de duiven liepen we onafgebroken zweetend als otters en tot over onze oren in het stof als mieren in lange rijen trap op trap af achter elkaar aan met zakken vol puin, cement of zand. Met de asubtiliteit van een sloper gingen we de oude afgebrokkelde gevel te lijf met de overdreven kracht van een boom die omvalt op een druif. We schilderden de muren in vrolijke kleuren, verstevigeden de muren en stortten nieuwe cement in de scheuren van de fundamenten. De toch al krappe planning stuwde als een stapel ijsschotsen krakend tegen een dijk van een deadline…maar het is en blijft Bolivie waar tijd een heerlijk goddelijk geschenk is. Dit is één van de westerse verworvenheden die ik hier geenszins mis; het volstrekt maffe tempo, de agendadwang en de programmering van tijd.
Niets is de kids teveel: regenpijpen repareren, tegels uitbreken, muren metselen, sanitair installeren, lichten plaatsen, plamuren, rotzooi opruimen, de scheefgezakte betonnen grond herstellen, basketbalringen ophangen,… alles blijkt een kolfje naar hun hand. Dit alles gaat gepaard met speelse gladiatorengevechtjes en vele uitbarstingen van lachsalvo´s. Want zoals alles kent ook handigheid zijn gradaties.(!!!)
Niemand trakteerde mij op één van hun hoe-heb-je-me-dit-kunnen-aandoen blikken.
Waarlijk, de gasten hebben zichzelf overtroffen en zijn dolgelukkig dat de stierlijke verveling doorbroken werd die hen langzaam in een comateuze apathie deed wegzaken.
Tot dusver gaat alles naar wens. De kokin, die een zenuwinzinking nabij was, (begrijpelijk gezien de toestand van haar keuken) bedankte me reeds hartelijk met vochtige halftoegeknepen ogen. Was dit nu zo een situatie waarop een echte man moest laten zien hoe macho hij was of diende hij op dergelijke momenten juist emotioneel te zijn. Ik zal het nog eens moeten vragen aan mijn vier vrouwelijke huisgenoten.
Soit, schrijven over mijn werk vind ik gênant en zo serieus. Ook weet ik niet wat ik ergerlijk vind dit geklets in clichés of het feit dat clichés meestal waar zijn. Zoals deze .
…ofschoon hun criminele fouten uit het verleden, die als een zwaard van Damocles boven hun leven hangt, niet met de mantel der liefde kan worden toegedicht hebben ze recht op een plek waar ze op zijn minst veilig kunnen sporten alsook gezond eten en verdienen ze een tweede kans. Gracias, aan de sponsers die dit mogelijk maken: JH Knodde, Gros, Hester en Vrienden

Hasta luego liefste lezertjes,