Olympisch weekend

Nadat mijn rugzak mij al enkele weken verwachtingsvol aankeek werd het weer tijd voor een uitstapje. Ditmaal om een activiteitenweekend te organiseren voor een tehuis waar kinderen verblijven waarvan de vader hem gesmeerd is met dezelfde rapheid als waarmee hij zijn zaadje had geplant en waarvan de moeder de zorgen niet alleen op zich kan nemen. Kinderen uit gezinnen waarvan de ouders afgeleefd zijn door armoede en uitputting van hun treurige beroepen. Kinderen die thuis gevlucht zijn en nergens meer terecht kunnen.
Met een voedselvoorraad waarmee we het beleg van Leninggrad hadden kunnen doorstaan vertrokken we, enkele internationale vrijwilligers, naar het tehuis in de Yungas. De naam van het petieterig klein dorpje in de subtropische vallei klinkt als een plaats in een stripverhaal van Asterix en Obelix…Yanachachi. Of nee, eerder van een Oosterse gevechtssport. Nochthans lijkt het dorpje zelf te zijn weggelopen uit een vredig mooi schilderijtje.
Onderweg genoot ik een tijdlang van de groener dan groene heuvels die aan mijn raampje voorbijgleden aan de ene kant en de gekarltelde rotswand vol bloemen in alle schakeringen van azuur, van roze tot het lichtste geel aan de andere zijde. Het duurde echter niet al te lang of de bekoorlijkheden van het wonderlijke landschap konden mijn typische stadse aandacht niet langer boeien en ik dommelde in slaap. De platgereden zandpaden (asfalt is nog een schaars goed) met zijn vele putten en uitstekende stenen die als ondergrond dienst doen voor hachelijke avonturen konden hier niets aan verhelpen. Ook de wielen die schuurden langs de korrelige, afbrokkelende berm vlak langs de gappende diepten, de afdaling vol haarspeldbochten en keerpunten die steeds dieper, moeilijker en gevaarvoller werden konden me niet uit mijn slaap houden. Nochthans één onhandige beweging, een ogenblik van onachtzaamheid van de bestuurder, een motor die afslaagt of slippende remmen… en we zouden belanden in de peilloze afgrond. Voorzichtig hotsend en botsend en soms niet vlugger dan een afgeleefde oude man, kreupel en voortstrompelend op slecht passende kunstbenen bereikten we het dorpje.
Eens dáár aangekomen, tussen de onwezenlijke natuurlijke schoonheid, werden we direct geconfronteerd met de voetbalkunsten van enkele begaafde technische voetballertjes die ons, laten we eerlijk zijn, aftroefden. De hoogte konden we nu niet als excuus inroepen …dan de verschrikkelijke zonnestralen op ons hoofd maar. Daarna was het hun beurt om tot het uiterste te gaan tijdens de olympische spelen. Als echte dappere atleten vervulden ze allen met ingespannen vuurrode gezichten, met bravure de verschillende opdrachten: verspringen, sprinten, zaklopen , blikgooien, steenwerpen, hoofd onder water, uithoudingsloop, pompen, jongleren met de bal, basketball werpen. De winnaars pronkten breedglimlachend met de bekers. De andere deelnemers met diploma´s en medailles (waarvan er sommige de nacht mee doorbrachten).
Terwijl zondagochtend het concert in de takken boven onze hoofden in kracht en helderheid toenam en de zon met haar stralen reeds de kammen van het gebergten raakten knipperde ik nog slaperig met mijn ogen. Ik snoof een flinke teug heerlijke frisse tintelende ochtendlucht op. Op mijn geest had dit het effect van een snel werkende energiedrank en ik werd dan ook snel klaarwakker. De zon was in een vurig gevecht met de mistslierten die tussen de heuvels dreven. Uiteindelijke is het de zon die de ongelijke strijd altijd wint. Eerst nog langzaam, maar steeds krachtiger, baanden felle lichtbundels door de mistflarden heen. Een heerlijk zonnige dag diende zich aan.
Een briljante schattenjacht, een talentshow met een internationale (objectieve??) jury en een vroegtijdig uitdeling van kerstpakjes vulden deze mooie dag met fijne momenten.
Zelfs de fonteinen bloeddorstige muggen die zoemend als computerchips om ons heen rezen konden het grandioos weekend niet kapot bijten, al zullen hun bloederige korsten ons nog enige tijd herinneren aan dit fantastisch weekend. Al bij al was dit écht niet nodig geweest daar het tot in de kleinste details op mijn netvlies staat gegrift.

Hasta luego, vanwege een gelukkig iemand.