Niet voor gevoelige lezers!!!

Het fenomeen om in alle rust en los van alle beslommeringen en roddels een bezoekje te brengen aan het koninkrijk is hier even vreemd als een wandeling op de maan. Ter illustratie twee waargebeurde gevallen die zich met de regelmaat van de klok herhalen:
GEVAL 1:
Ik red het wel. Sneller. Sneller. Ga uit mijn weg. Ik moet stante pede naar de plee. Ik red het wel. Nog 1 km en ik ben thuis. Dat is 7 min doorstappen of neem ik de binnenweg dat is 1 min rapper. Ik haal het niet. Dan maar naar het restaurant onderweg. De druk bouwt op. M'n maag rommelt als een boa die een grasmaaier heeft ingeslikt en in mijn darmen gonst het van de bedrijvigheid. Tijd is relatief. Als je het druk hebt gaat het snel. Als je naar de toilet moet duurt iedere minuut een uur. Ik probeer aan iets anders te denken. Ook dat helpt niet. Ondertussen kijken de voorbijgangers maar raar op naar mijn zenuwachtige regendans passen. De verlossing is nabij. Ik bereik het restaurant en zeg snel doch beleefd ´Hola, señor’. De kleine ruimte is binnen bereik. Nog een laatste krampachtige sprint naar de witte bril. Verdomme de wc is bezet, die wet van Murphy toch altijd. Ik probeerde een spaanse verwensing te formuleren en toen ik daar na veel vijven en zessen niet in slaagde ... een ´merde´ maar. In sneltempo grijp ik met twee handen naar het handvat van het andere perzikkleurige wc-hokje. Een laatste pijnscheut trekt door mijn lichaam. Nog een milliseconde. Knoop los. Gered! Ik hoest uit beleefdheid om mogelijke bijbehorende geluiden te camoufleren.
Vanwege het waterige karakter van mijn boodschap was het een TRRRRRR!!!!!! ipv van een plof. Over wat er daar verder gebeurde zal ik niet ´au fond´ uitwijden en jullie de details besparen. Soit, ik kan nog wel vertellen dat de hachee met uien van de vorige dag onnodig geconsumeerd waren.
Van nagenieten is er hier ook geen sprake want bij fase 4 blijkt dat er geen closetblaadjes beschikbaar zijn. Niet dat het papier op is. Nee-nee, het is er nooit geweest. Gelukkig had ik als ervaringsvolle gringo een rol in mijn rugzak. Ook daarna moet je je blijven concentreren want de van kindsbeens af aangeleerde automatische werktuigelijke handeling om de geconsumeerde blaadjes in de pot te gooien is hier een taboe. Het hoort in het vuilnisbakje naast je. En die is natuurlijk, jawel boordevol. Over de gebrekkige hygiëne ga ik het echter niet hebben ... maar dat het de enige momenten van heimwee zijn moet voldoende zijn. Telkens sluit ik er mijn ogen en denk met enige nostalgie aan de schone muren waar je jezelf in ziet glinsteren en het lijkt alsof je voor een waterplas zit. Heimwee naar de toiletspray waardoor je je waant in een bos of aan zee. Kortom, heimwee naar Mister Proper.
GEVAL 2:
Het is paniek des huize bij Segaert: het is ochtend, heb een afspraak maar het noodlot slaat definitief toe: de WC blijkt verstopt! Een nieuwe Boliviaanse mini blokkade. Geen pretje echter want de darmcrisis neemt toe. Probeer met een stok te peuteren en nog iets te bereiken maar het is zinloos. Dit is een echte verstopping: het herstellen vraagt om groot materiaal. Het is geen alarmbelletje meer dat in mijn hoofd nu rinkelt – het zijn grote klokken. De andere klok die tikt verder en ik wordt ongeduldig. Na 10 minuten van hoge nood besluit ik nog een poging te wagen met een ijzeren draad...en godzijdankt het brengt soelaas. De baño spoelt weer door en ik haal opgelucht adem. In no-time kom ik weer op aarde na mijn dringde boodschap en voel de spanning waarvan ik ten prooi was geweest wegebben. Opluchting en euforie valt mij ten deel, samen met een gevoel van overwinning. Een sherlock Holmes-achtig verlangen om de oorzaak te ontdekken bracht me ertoe mij te wagen, op een terrein dat ik verafschuw, dat van de analyse. Het resultaat moet
waarschijnlijk het best bewaarde geheim van Amerika zijn sinds de ontdekking door Columbus zo´n 500jaar geleden. Namelijk er is een verschil in dikte en grote tussen het Zuid-Amerikaanse en West-Europeese bruin goedje.
Deze conclusie verklaart natuurlijk het groot aantal radeloze loodgieters die heden een hele dag op de stoep staan te wachten met hun kabas waarop staat geschreven ´plomero’. Daar er nu een weinig toeristen zijn is de werkloosheidsgraad in deze branche namelijk fors gestegen.

Ziezo, deze taboes zijn ook weer de wereld uit. Bovendien leverde mijn martelingen een nieuw spreekwoord op: “Wat baat een pot en wc-bril als de drol er niet in wil”

En next time...zal ik jullie op de hoogte brengen van de verdere ontwikkelingen van mijn werkzaamheden. Hasta luego amigos!!!