Het laatste project...

La Paz, dat als een amfitheater ligt ingeklemd tussen de bergen, is een arme stad. El Alto, die als uitloper en uit de voegen gebarsten hoger gelegen satellietstad op de altiplano ligt, is een nog armere stad. De buitenwijken en boerendorpjes, in het steeds naar water snakkende landschap op de altiplano zijn het armst. De armoede gaat er over van generatie op generatie en lijkt wel ouder dan de erfzonde. In deze buitenwijken wonen vele van mijn kamaraden-schoenpoetsers. Zo ook Pascual en zijn gezin die geen nagel hebben om aan hun gat te krabben.
Zijn gastvrije familie bestaat uit een oudste zoon, Sergio, met pupillen als ebbenhouten knoopjes, een lief dochtertje, Gabriela, met een meisjesachtig giechelbektoontje, een kwiek dochtertje,Yhancarla, dat net kan lopen en een vrouwtje, Yobana, met vlezigbolle wangen en een lange vlecht. Hun netelige woning, in een steegje dat volgestouwd is met vuilnis en stank, staat in schril contrast met de warmte van deze mensen. Het bestaat uit één kleine woonruimte met 4 muren uit klei, een smerig raampje, een deur, veel stof en een golfplaat als dak. Dit is hun bescherming tegen de soms onmenselijke koude op de Altiplano. Als je iedere maand niet meer dan 60 euro als familie-inkomen binnehaalt, kan je allen maar dromen van een fatsoenlijk onderkomen. Pascual de doorgewinterde huisvader, lachte als een boer met kiespijn en vroeg wanhopig naar hulp terwijl hij met de punt van zijn schoen het stof op grond verplaatste. Dilemma nummer zoveel. Toen de avond over mij heen werd geworpen liep ik in gedachten verzonken de weg af naar huis gevolgd door slechts de echo van mijn voetstappen.
Het zijn gasten die uit het goede hout zijn gesneden en die maar al te goed de waarde van één boliviano (Boliviaanse munt) kennen. Daarom ben ik samen met drie boliviaanse psycholoogvrienden een project gestart om deze amigos/schoenpoetsers te helpen. In het kort komt het erop neer dat de psychologen hen vrijwillig gaan begeleiden bij hun tweede kans. In eerste instantie geven we ze de kans om terug tegaan studeren in een aangepast avondonderwijs-programma. De contacten en het programma zijn hiervoor al uitgewerkt. Hoe het project verder zal evolueren zal de toekomst uitwijzen al zijn de plannen groots en, jawel, de nodige fondsen noodzakelijk.

Ondertussen beginnen we aan de laatste fase van het renovatiepoject, een herculeswerk als je het mij vraagt, in het verbeteringsgesticht Therapia Varones. Op Mendez Arcos heb ik eindelijk groen licht gekregen om enkele zwemsessies te organiseren. En voorts beleef ik hier nog steeds een fijne tijd en blijven de lama´s spuwen, de chauffeurs toeteren, het fruit lekker, de hoogte hoog, de natuur betoverend knap, de wc´s verstoppen, de nachtelijke escapades super, de Bolivianen telaat komen, het relaxe levensritme me op het lijf geschreven, de zon heerlijk schijnen, het werk me voldoening geven, de marktjes floreren, de cholita´s rondlopen in hun bontgekleurde rokken, de nieuwe president¨Evo Morales¨ in steeds dezelfde gestreepte trui zijn internationale staatsbezoeken afleggen, ik mij kinderlijk amuseren, de menukaart veelal kip met rijst en banaan inhouden, de bureaucratie hoogtij vieren, de tv-helden blanken, de folklorische muziek afschuwelijk, de verkoop van illegale cd´s en dvd´s getollereerd, de cocablaadjes massaal verkocht worden, de verkoopsters geen wisselgeld hebben, de jongens fan van voetbalgod Ronaldinho, en ikzelf gelukkig om dit allemaal intens te mogen en kunnen ervaren.

Hasta luego vriendjes en vriedinnekes,