sábado, enero 28, 2006

In de mist, op de pist.

WAT VOORAFGING: (maart 2005) In het koel kantoortje dat moeilijker te vinden was dan een speld in een hooiberg hing een oudemannenlucht: Een muffe, bedompte geur. Een klein, piepklein oud mannetje met een verwrongen gezicht als een waterspuwer aan een middeleeuwse kerk verwelkomde me hertelijk. Een molecuul van menselijk weefsel. Een maatje groter dan een dwerg. Ofschoon zijn gerimpeld gezicht streng keek, leken zijn ogen geamuseerd. Hij was zo´n oude man die eruit zag alsof hij langer dan wie ook zou leven.
Hij deelde me mede dat het dit jaar niet meer mogelijk was. Misschien zou het wel nooit meer kunnen voegde hij er ten slotte triestig aan toe.

10 MAANDEN LATER: Dat het 10 maanden later wel nog lukte was een opluchting. Ik greep de kans met beide handen om samen met Hilda, Mayke en loes de bergen in te gaan. Ik ben dan nooit een super-skiër geweest, maar ik vind het heerlijk om te skieën.
Met de elegante slowmotion van een onbelangrijk vietcong-strijder uit een oorlogsfilm die tegen de grond gaat beklommen we de berg met onze skies in de hand. Om de haverklap stoppend en happend naar de ijle lucht terwijl de grauwe wolken zich samen pakten boven onze hoofden. Ik moet eens een bril aanschaffen dacht ik voor de zoveelste keer doch ditmaal was het de mist die mijn zicht belemmerde.
Het was geweldig om puur fysiek bezig te zijn, terwijl de koude, heldere andeslucht langs me stoof toen ik zigzaggend en binnen de korste keren over het skipad naar benenden gleed. Het zou overdreven zijn om te vertellen dat dit gepaard ging in een harmonieus en soepele stijl. Er was zoveel lucht om met volle teugen in te ademen. Klein en nietig dat we ons voleden in dit grootse natuurtafereel van smetteloos witbesneeuwde bergflanken op een hoogte van notabene 5395meter. Chacaltaya is dan ook de hoogste skipiste van de wereld. Althans toch volgens de brochure.
Even legendarisch waren mijn skiboots die waarschijnlijk nog afstamde van toen het oude mannetje van het kantoor nog mijn leeftijd had. In Europa zouden we steen en been klagen vanwege het oerslechte materiaal, de antieke lift ( een touw om je middel met een haak eraan), de mist, het amateuristisch geklungel bij materiaalpech, de korte piste, het gebrek aan veiligheid en het feit dat we er slechts éénmaal in slaagden om de berg af te skïeën.
Hier in Bolivia echter werden deze ongemakken aan de openhaard met de lekkerste warme chocomelk van heel bolivia weggespoeld en bleef er enkel een super-zalig gevoel over. Of liever gezegd: wéér een dagje Bolivia om nimmer te vergeten.

1 Comments:

At martes, enero 31, 2006 1:52:00 p. m., Anonymous Anónimo said...

dag fre,

een gekoeld jeneverke zou ook gesmaakt hebben ,maar das voor binnenkort ...
groetjes yolande.

 

Publicar un comentario

<< Home