Feliz nuevo año “40013!!!”, Ayalla

Ka-boem, Ka-boem!!! Ditmaal waren het niet de dynamietstaven die weergalmden als kanonschoten in mijn hersenen maar het afgestoken vuurwerk. De pret begon al tijdens de avondschemering en duurde tot de oogleden te zwaar werden om open te houden. Het was het feest van “Santo-Juan” beter bekend als de koudste nacht van het jaar. Ofschoon je door kou bijna niets kon ruiken, bleef er toch de duffe geur hangen van hot-dogs. Want naast het vuurwerk ging dit feest gepaard met miljoenen hot-dogs, verboden doch heimelijk getolereerde wilde kampvuurtjes en werd er aardig wat alcohol achterovergeslagen. Alle grote verhalen die ze kenden werden nog eens extra aangedikt en smakelijk aan mij verteld. ´S ochtends - the day after- ontwaakte de stad uit zijn roes in een grote ondoorzichtbare wolk van dampige rook.

Van feesten gesproken, enkele dagen eerder vierden we de traditionele Amayara jaarwisseling. Het mytische inheemse feest speelde zich af op een desolate plek in Bolivië; de ruïne van het eeuwenoude religieuze tempelcomplex van Tiwanaku (stad der goden).
Verscheidene kampvuurtjes schenen spookachtig tegen de heilige muren die gedecoreerd zijn met bizarre, raadselachtige ET-achtige hoofdcreaties terwijl trotse priester/tovenaars in poncho´s met bontgekleurde puntmutsen continu gebeden en ander gemurmel plechtig uitriepen die door allen instemmend beantwoord werden met “Ayalla-Ayalla”. Een vreemde gewaarwording waren die ceremonies. Met mijn hoofd achterover geslagen zocht ik ondertussen met al het mogelijks aan wat maar warm hield naar de beren. Het was dan ook knetterrrrrrrrrr koud en de wind aangevoerd vanaf de hoge witte toppen van de Cordillera Real (Koningsgebergte) deed me huiveren. Niettemin hing er een verwachtingsvole vrolijke spanning in de lucht. Straaltje na straaltje begon de zon over de bergen door te breken. Alle handen om ons heen reikten naar het oosten met de handpalm naar voren gericht om de eerste zonnestralen te vangen. Een straaltje bereikte de zonnepoort waarop het jaar 40013 aanving en onder een salvo van applaus kon het zonnewendefeest tijdens het ochtendgloren helemaal beginnen.
De mensenmassa begon maniakaal op het ritmisch Andes geluid van trom, panfluit en gezang zich in trance te swingen rond de eigenzinnige monolieten. Of was dit tureluursgevoel het effect van de cocablaadjes? Rokken van traditioneel geklede Amayara vrouwen wervelden in golven van kleuren langs de dansende en vrolijke omstanders. Slungelig, niet één met de muziek en helemaal uit de maat, probeerde ik met vloeiende bewegingen de cirkel-dansen te volgen. Dolle pret, het was dan ook een te gek feest in een delirisch, mystieke X-files sfeer.
Eigenlijk waren de voorbije weken weer een aaneenschakeling van hoogtepunten. Zoals de driedaagse met de kids langs een labyrint van rotsen naar een van God verlaten dorpje met zijn onmetelijke schoonheid.
Of de volleybal-partijtjes tijdens een zinderende hete dag tegen een meisjes-instelling.
Of het uistapje naar het voetbalcomplex van de tweede beste ploeg van ´t land “Tigres” (´t Anderlecht van Bolivia). Het potje voetbal tegen hun tweede ploeg zal de gasten nog eeuwig bijblijven. Wat ik me altijd zal herinneren was het ijskoude water van hun openluchtzwembad en de onderhandelingen met de manager ervan, die met zijn enorme bos haar veel weg had van een Muppet-type.
Of de extase van de meisjes na de eerste sprankelende oververdiende (zegt de objectieve coach!!!) overwinning van de ploeg op een veld waar de laatste restjes lentegras verdorde tot plukjes geel stro.

En hupsakee, ik ben er weer weg ermee.