Tuin Van Eden

Gezegend met een heerlijk zonnetje zwoegden we in the middle of nowhere over een steil kronkelend en winderig landweggetje. De wilde bloemen en het hoge gras wuifde tussen de stenen onder een Rafaël-blauwe lucht. Mijn zintuigen reageerden met ongekende intensitiet op iedere indruk want vorm, klank en kleur heersen hier oppermachtig.
Het neusje van de zalm was echter de top; een 360 graden panoramisch uitzicht over de vallei met zijn biljart groene scherpe bergkammen en rondvliegende grote vogels. Enigszins verbouwereerd bleef ik minuten lang staan staren naar dit feest voor het oog. In de verte het trotse profiel van het besneeuwde Andes-gebergte met daaronder gigantische heuvels bedekt met een kleurig lappendeken van terrasbouw-veldenen en in de diepte hoorde je het water ruisen van een kristalheldere beek.
Waar is dit oogverblindend plekje vragen jullie je nu naar alle waarschijnlijkheid af? Het is de aardige omgeving van Sorata, omschreven als de Tuin Van Eden door de eerste kolonisten. De hemel zonder dat je daarvoor dood hoeft te zijn!!! Het dorpje zelf heeft zijn goddelijke allures allang verloren en is niet veel meer dan een verzameling karakteristieke huizen met een aantal piepkleine winkels die al jaren geen lik verf hebben gehad. Welliswaar zijn er drie op toeristen gerichte Italiaanse restaurantjes. Het leven gaat er zijn beloop en niemend heeft haast . Zoals het groepje oude mannetjes, lijkend op schoppenboer, die knus op een bankje onder een sprietige boom zaten te kneuvelen of de jochies die op bloote voeten met een bal over de stoep dribbelden.
Genoeg lofzang want er is hellaas ook een addertje onder het gras die dit pareltje aan het omtoveren is tot een oord van verderf. De schuldige heet ¨vervuiling¨. Een huiveringwekkend rotzooi zonder weerga ligt er al verspreid in de greppels van het dorpje. Tja, het gros van de mensen heeft het met de paplepel ingegoten gekregen: weg-werpverpakking. Voor een vuilniswagen is er geen geld, steeds weer hetzelfde probleem, en voor velen beperkt het toekomstdenken zich tot het zorgen dat er ´s avonds brood op de plank is. Dat mijn Westers oog er zich mateloos aan ergerde is misschien arrogant voor iemand die uit één van de meest vervuilende gebieden van de wereld komt maar toch ...

Voorts is de zon hier nog dagelijks van de partij, strijdt de meisjes-voetbalploeg zaterdag voor de eerste plaats, leg ik buitenspel uit alsof het een filosofie is, zijn de exotische fruitschotels om je vingers af te likken, volg ik (tot mijn eigen grote verbazing!!!) salsa-lessen, beginnen mijn gebruinde armen eruit tezien als schoenleer en zijn hier bijna meer feesten dan dagen.
Het spectaculair en bijna faliekant kwatavontuur over de enorme wankelende en bultige stenen in het maanlandschap of eerder een Marlboro country omgeving zal ik jullie bij terugkomst eens met de nodige gebaren en bijhoorende geluiden vertellen.

Hasta luego,