Levengeschiedenis van Fernando: Por Que?

Over straatkinderen zijn al duizenden boeken geschreven, maar zelden zijn ze zelf openhartig aan het woord gelaten over hun eigen problemen, idealen en kijk op hun toestand.
De wereld uit de ogen van Fernando met zijn gulle lach, jukbeenderen als scheermessen en nerveuze bewegingen van een bange vogel. (15 jaar)

Kinderen en jongeren van de straat
(Niños y adolescentes de la calle)

Por qué (Waarom) behandelen de mensen mij als stront, als ze mijn geschiedenis en pijnen niet kennen, daar ik het produkt ben van de steeds toenemende vervreemding en ongevoeligheid van deze maatschappij tegenover kinderen en jongeren die heden op straat leven.

Por qué stigmatiseert en beschuldigt de maatschappij mij als ze niet weet welke wreedheden, gevaren en vrieskoude nachten ik op straat moet doorstaan, verloren in het inademen van vreemde goedkope drugs tegen het oneindig verstikken van de hongerige werkelijkheid.

Por qué marginaliseert en stoot de maatschappij mij af, de handelingen die ik op straat onderneem zijn om te overleven, als geen sterkere in staat is me te helpen in zo´n momenten,
daar ik het nochthans hard nodig heb.

Por qué verwijst de maatschappij me naar de sombere gevangenis van de vergetelheid, door het verbergen van de afwijkende en marginale milieus van de straatkinderen en jongeren, zodat de mensen denken dat het systeem deugd.

Por qué veegt de maatschappij mijn bestaan uit en moet ze niets van mij hebben, daar ik nood heb aan een plaats om mijn wonden te helen die mijn hele lichaam en geest geselen met lijden door de fysieke straffen en gebrek aan affectie sinds mijn kindertijd.

Por qué breekt en verscheurt de maatschappij me, je kan me niet vragen deze triste geschiedenis alleen te dragen, het is de ongevoeligheid van de mensen die me op deze weg van het zwervend bestaan hebben gebracht, zonder enige identiteit in het helse leven van de straat.

Dat deze levensgeschiedenis zich niet meer herhaalt,
met andere kinderen en jongeren die jullie hulp en aanvaarding nodig hebben,
maar eveneens een beetje tederheid dat het leven meer menselijk en draaglijk maakt
voor de nieuwe generatie die de maatschappij zal voortbrengen.

Fernando (15 jaar)
& met hulp van Martin (29 jaar, ex-straatkind en nu begeleider)

Volgende keer laat ik jullie weten hoe fantastisch het was in de "Tuin van Eden"

A la proximo, el federico