Vamos a Chile

Bij het krieken van de dag, terwijl elke verstandige mens nog gewoon lag te slapen, reed de bus ronkend weg in een wolk van stof richting Chile. Van oudsher de vijand van Bolivia wegens het verlies van de zee in één van de vele verloren oorlogen.
Doef, doef, doef, ... enkele bagagestukken vielen uit de slecht afgesloten laadruimte de weg op. Niemand reageerde hierop verbaasd noch schonk er echt veel aandacht aan. Ik was daarentegen blij dat de mijne er niet bij was. Waarschijnlijk vielen er in de hemel weer punten op het grote bord te noteren vanwegen mijn schietgebedjes hiervoor. Langsheen vulkanen met sneeuwtoppen, meren vol flamingo's, verbijsterende vergezichten, winderige zandwoestijnen, rotsen met kruipplanten die per se wilden leven waar overleven onmogelijk was en lama's die zich als katten vastklauwden aan de berghellingen kwamen we aan in het het modaine, afgrijslijke badstadje Arica (Blankenbergen waardig), waarvoor Dracula zou zijn teruggevlucht in zijn doodskist.
Op het strand wemelde het van de reizigers, komend uit al de hoeken en gaten van de wereld, ook al is de periode van de conquistadores allang voorbij, en van rijke Chileense jongeren. Sportwagens scheurden over de troosteloze boulevard, hippe zonnebrillen en badkledij waren allomtegenwoordig. Ook de periode van dictator Pinochet is blijkbaar voorgoed voorbij! Het centrale plein werd omgeven door bars, kitcherige dancings en glimmende hotels die ook overdag hun neon lichten lieten branden. Grote zwarte vogels (wegens mijn gebrekkig vermogen namen te onthouden blijf ik jullie deze schuldig) fladderden er rond met hun manisch hemeltergend gekrijs. Een stadje die geen andere emotie bij me teweeg bracht dan een snel opkomende verveling.
Toen ik over de baai zat te kijken naar het weerspiegelende zonlicht dat glinsterde in de blauwe zee, de palmbomen en het hete zachte zand voelde branden, als gloeiend staal, op mijn zolen kon ik de verlokking niet langer weestaan. Opgewonden van verlangen en bijna zonder adem te halen dook ik algauw in het kielzog van enkele pelikanen het water in. Of was het voetje voor voetje!!! Alleszins het zeewater was heerlijk, de sterke vislucht minder. Het strandvertier en het lantervantten was niet het soort heldenfeit waar Livingstone prat op kon gaan maar ik koesterde me tevreden op het strand. Ik dommelde er weg totdat de zon als een immense vuurbal in de zee zakte. Hoe dan ook mijn energie-voorraad was weer aangevuld.

In de daaropvolgende week werd het startsein gegeven voor het groots-voetbaltornooi met een plechtige openingceremonie volledig in wereldbekerstijl doch met een Boliviaans accentje. Telaat van start dus. Acht verschillende college's en instellingen gingen gedurende 1 maand strijden om de titel van beste ploeg van de wijk San Pedro.Vele inspanningen, brieven, bureaucratische stempels, bezoeken, onderhandelingen met directeurs die leken te stammen uit een jaren vijftigfilm, denken binnen de routine van chaos en toestemmingen van ieder die er kan schrijven en lezen waren hieraan vooraf gegaan. Veelal in een taal buiten de woorden. De taal van de geestdrift, van de dingen die je doet met hart en ziel naar iets wat je wilt en waarin je gelooft.
Er heerste een euforische toestand die de georkestreerde verveling van school doorbrak na de hapjes (salteñas), drankjes, de lieflijke melodieën van een klein orkestje, lokale pers en de opening-speeches van de directeur, enkele afgevaardigden van de ploegen en een fiere ikzelf. Iedereen tot en met de laatste nietsnut was al weken in de ban van het evenement (meer dan voor de nieuwe Star-Wars). De Directuer hielp zelfs een handje toe tijdens het herschilderen van de doelen en veldlijnen.
Tijdens de openingwedstrijd gaven de kids, in hun nieuwe uitrusting en met een mentalitiet dat ze draken voor me zouden hebben verslagen, het chiquere, elitaire privé-college lik op stuk. Eventjes waren ze "helden" met het zelfvertrouwen van Pele. En ik, ik kreeg er een brok in mijn keel van dat het leek of ik een enorme adamsappel aan het kweken was.

Groetjes aan allen en hasta luego.