Tweede jeugd, ondanks jaartje ouder.

Supermarkten zijn hier even zeldzaam dan condors (al heb ik er ondertussen enkele gezien in de plaatselijke zoo) dat er eentje vinden een hele expeditie is.
Ik had een kaartje met daarop een tekst waarvan ik steeds dacht dat dat het adres was, maar waarvan ik begon te vermoeden dat er alleen maar stond: ´Wij hebben de beste ingrediënten maar zie ons eerst maar te vinden´. De fors gespierde taxi-bestuurder reageerde op het kaartje zoals ze hier steeds doen: hij keek erna, knikte, vertrok vol bravoure en bleek na een tijdje kriskras door de stad te rijden. Met op de achtergrond steeds weer hetzelfde afgedraaide bandje van een door liefdesverdriet gekwelde Boliviaanse zanger. De roestbak kwam ook nog vast te zitten in het woelige doolhof van auto´s, busjes, straatverkopers die handkarren voortduwden en vrouwen die de groots mogelijke moeite hadden om met hun armen vol baby´s de angstaanjagende drukke straat over te steken. De taxi-chauffeur vroeg me herhaaldelijk naar de naam van de winkel alsof het een formule was die de winke tevoorschijn zou toveren. Eigenlijk was alles de schuld van de straat, want die had geen naam . Er bestond slechts een soort algemene aanduiding van deze buurt. God-mag-weten waarom, alsook hoe we het uiteindelijk vonden.
Het was de dag van mijn verjaardag. Met het elementaire kookgerei dat ik ter beschikking had begon ik de gekochte ingrediënten om te vormen tot een Babylonische toren van pannenkoeken. Het was prettig deze speciale geur diep op te snuiven en daarmee naar de verborgen plekken van mijn geheugen te reizen. Al gauw kwam ik en mijn pannenkoekenelleboog tot de conclusie dat ik het bakken van 180 stuks, met één aftandse pan, lichtjes onderschat had. Een jaartje ouder doch niet wijzer blijkbaar? Het verbaast me nog steeds dat ik erin slaagde.
De avond naderde met rasseschreden en ik liep vierkantjes over de stenen keukenvloer. De klok liet me na elke rondgang weten dat de minuten weliswaar langzaam voorbijgingen maar dat het er heel wat waen alvorens de eerste genodigden voor mijn feestje binnen sijpelden. Ik voelde de paranoia in mij groeien toen de tijd voorbijging en er slechts twee gasten waren. Zo bevestigden ze nogmaals dat ze een ferme dosis mañana-mañana in hun bloed hebben toen ze met velen (huisgenoten, collega´s,vrijwilligers en makkers) later arriveeerden. De berg verrukkelijke, al zeg ik het zelf, pannenkoeken slonk sneller dan Billy the Kid destijds zijn revolver kon trekken. Daarna was het hek heleñaal van de dam en barste er een geweldig dansfeest los. Het leek of de pannenkoeken hetzelfde effect hadden als ecstacy op andere mensen. Een kakafonie van muziek, gelach, gebrul en geschreeuw deed het huis op zijn grondvesten daveren. Bij een spontane versie van de macarena leek ik een beetje op een kampeerder die een zwerm muggen van zich af probeerde te meppen. Ze keken naar me als naar een dier dat in de verkeerde kooi was terecht gekomen. Tja, tegen de charme van de indrukwekkende swingende Bolivianen kunnen wij, houterige Europeanen, sowieso niet op en de plank Frederik nog minder.
Tot diep in de nacht dansten we de pannen van het dak op de meeslepende ritmes van de muziek tot ook de laatste spring-in-´t-veld sputterde en zich gewonnen diende te geven aan de wetten van de vermoeidheid.
Knikkebollend tuurde ik nog naar buiten waarbij ht leek of La Paz ´s nachts een veld vol vuurvliegjes was met alleen een paar nachtbrakers die naar huis gingen. Bij het maanlicht en een vallende ster wenste ik nog dat iedereen ooit zo´n fantastisch verjaardagfeestje mag beleven.
En het leven dat ging gewoon door volgens zijn ronddraaiende dienstregeling.

Volgende keer: Vamos a Chile!!!